Na bosaka po Afryce.

Muga! (A to przywitanie w Kimeru, ostatnio powitałem was w kiswahili – Karibu)

Dobre buty Officera i stópki kobiety

Odpowiada sie muga mono :) A teraz do rzeczy. Zacznę pisząc w odnośni do tytułu. Ludzie w Kenii bardzo często chodzą na boso, niezależnie od wieku, starsi, młodzi, chłopcy i dziewczynki. Nie będę zanudzał zdjęciami zakurzonych stóp, ale chcę się podzielić wrażeniami. Cała rzesza pacjentów przechodzi długie kilometry do szpitala na boso, a ich stopy pokryte są wszystkim w co wdepną, nierzadko mając w stopach pasożyty, które specjalnie im nie przeszkadzają i właściwie ani razu jeszcze nie usłyszałem żadnej innej skargi na stopę, prócz takiej, gdy nabiją sie na cos ostrego i mają infekcje. To, że pazury są zainfekowane grzybem, a z rzadka ktoś ma tungiazę nie jest źródłem skarg. Dotąd jeszcze też nie wykryliśmy żadnego tasiemca, ani wnikającego przez bose stopy węgorka jelitowego, tasiemca który jako jeden z niewielu ma wolno żyjące w glebie formy. Także zasmakujcie kontrastów dobrych butów clinical officers i nagich stóp pacjentów.

A teraz podobna ale inna pani

Według tego co kiedyś za karę miałem przeczytać na pulmonologię gruźlicy powinno być coraz mniej – może w Polsce, ale nie w Kenii. Tutaj gruźlica przeżywa rozkwit dzięki klientom z niedoborem odporności wywołanym HIV. Niestety z przyczyn etycznych nie moge zrobić zdjęcia chorujących przez te okrutne bakterie pacjentów. Wyglądają oni mniej więcej tak: Co najmniej od 4 tygodni przed zdiagnozowaniem kaszlą bez innej wyraźnej przyczyny, mają zalewające ich nocne poty, nierzadko towarzyszy im podniesienie temperatury ciała, tracą na wadze. No i przychodzi taka chudzina, najczęściej okazuje się, że jesli nie bardzo stara, to wyczerpana przez nieleczonego HIVa, cherla na wszystkich dookoła roznosząc prątki... A co do tego ich kaszlenia bakteriami – przewidziana jest teoretycznie profilaktyka w kontakcie z osobą chorą na gruźlicę – chyba to jest jedno z najbardziej śmieszących mnie rzeczy propo profilaktyki po kontakcie. Siedzimy z tymi osobami w małym dusznym pomieszczeniu, na oddziale przychodzimy do ich równie ciepłych i nieprzewiewnych izolatek i przebywamy w tych pomieszczeniach zwykle około 5-10 minut, żeby zbadać, poleczyć inne dolegliwości, którymi zwykle są reakcje na leki, sraczka, wymioty, a potem wychodzimy i jakoś żyjemy. Bez profilaktyki oczywiście. Nasi pacjenci są niedożywieni, jak stoją to wyglądają jak Kostucha, bezwstydnie w swojej tragicznej postaci defekują do wiader stojąc roznegliżowani metr od nas, widok jest nie do zapomnienia, można osłupieć. Ale niestety tak to w całej tej tragedii wygląda.

Propo HIVa ostatnio miałem w izbie pacjentkę, której w całej swej niewiedzy musiałem odesłać do poradni AIDS i HIV, ponieważ zreflektowałem się, że ma wirusa po dziwnej czarnej wysypce na twarzy stwierdziłem, że tego nie można leczyć przez głupiutkiego studenta sterydami, ponieważ do tego wszystkiego miała lekko powiększoną wątrobę, amebę, parę innych skarg. Lepiej takich pacjentów zostawiać komuś bardziej obeznanemu, ale przyznam, że trzeba się trochę napatrzeć żeby z samego wyglądu pacjenta spostrzec się co mu dolega. Pacjenci wstydza się HIV i nie mówią, że biorą na to leki nawet pytając ich o choroby przewlekłe. Dzisiaj miałem w poradni także kolejnego pacjenta, u którego po prostu podejrzewałem ostrą chorobę retrowirusową (początkowa reakcja na wirusa HIV w krótkim czasie od zakażenia), poniewaz bolała go głowa, miał gorączkę, malaria ujemna, płuca czyste, trochę wymiotował, a jama ustna, gardło i migdały rozpalone jak rozpromieniony do syczącego gorąca metal. No i kolejny HIV+. Ale rozwiewając morową atmosferę tych nieszczęść chciałbym wspomnieć o jednym pacjencie Artura z izby przyjęć, który po ujemnym wyniku na HIV stwierdził, że ucieka żeby sobie poużywać z panienkami. Jak miło jest rozdawać radosne nowiny!

A tu trochę lepsze buty

No a ciągnąc dalej temat chorób zakaźnych – na oddziale mam pacjentkę, która ma rzerzączkę. W sumie żadne zjawisko, ale objawy takie – bóle przy siusianiu, bolą ją mięśnie, czerwone spojówki, poza tym w sumie wszystko dobrze. Prócz leczenia jej samej wypytaliśmy ją o wszystkich parnerów seksualnych, no i poprosiliśmy, by przyprowadziła męża na obowiązkowe leczenie i żeby wytłumaczyć sytuację, ale proste to nie będzie, poniewaz kobieta powiedziała, że męża się bardzo boi... Oby domowe dyskusje nie skończyły się pangą.

Nie zbaczając z drogi zakażeń dokonywanych podczas celebrowania sztuki miłości czasem zdarzają się także pacjenci z kiłą, syphylisem, chorobą dworską, hiszpańską – jak kto woli. Winowajcą jest krętek blady i nieokiełznane porządanie. W Kenii szacuje się, że liczba chorych jest... Niedoszacowana. I na każdego wykrytego jest 1000 niewykrytych zakażonych. Leczenie jest dosyć proste, ponieważ starczy dać kilkadziesiąt zastrzyków penicyliny, ale nadal trwożąca jest informacja, że większośc pacjentów pozostaje niedoszacowanych. Dlatego profilaktycznie każdego pacjenta z psychozą sprawdzamy na obecność odczynu VDRL, który równie dobrze może być dodatny z powodu choroby przewlekłej, ciaży, starości, zjedzenia mango, nie wiem czego jeszcze... Ale niestety w szpitalu nadal nie ma lepszego badania. Dużo psychoz jest powodowanych przez zakażenia centralnego układu nerwowego przez syphilis. Ciekawi mnie, czy moje ulubione histeryczki też bywają zakażone bakterią. Dobrze, że kibelki są oddzielne dla służby, bo można by było podzielić wspólny los z niektórymi papieżami, którzy niechlubnie cierpieli z powodu kiły... Oczywiście od siadania na skażonym kibelku.

Ach, dzisiaj, już w niedzielę, byliśmy po zakupy, by zjeść bardziej bliski naszym sercom lunch z mniej zdrowego żarcia i przy okazji by zwiedzieć kilka uliczek, których wcześniej nie widzieliśmy. W środku tygodnia też postaramy się zdezerterować żeby ostatnie dni spędzić nieco luźniej niż ostatnie, bo trzeba przyznać, że to były pracowite 2 miesiące, a zostało jeszcze około ośmiu dni. W mieście gonił nas odziany w pożywkę dla moli, czy jak kto woli po prostu dziurawą bluzę chłopaczek wołając "mzungu money" i łapiąc nas namolnie za ręce, łokcie, włosy na rękach, co się dało. Jąłem do niego po swojemu, ten po swojemu, ostatecznie zamiast cukierków i kasy dostał bezcenne wspomnienia z wielojęzykowej kłótni, z której miałem niezły ubaw, ale chłopak nie dawał za wygraną – był bardzo namolny. Dlatego w całej błyskotliwości umysłu postanowiłem zgubić go wchodząc na drogę pełną kanciastych kamieni, gdzie moje buty były przydatne jak nigdy przedtem – bosy chłopczyk nie dał rady mnie dalej gonić i brudzić swoimi przystrojonymi bakteriami kałowymi i smarkami łapkami, ha! Ale prawda jest taka, że niestety szkoda mi takich dzieci, strasznie dużo jest takich głodujących cwaniaczków w wieku od 5 do 15 lat, którzy ubrani są gorzej niż tramwajowi cyganie i nie prawdopodobnie nigdy nie dostaną nawet pierwszej szansy od życia by coś z nim zmienić.

Kawałęk Chaaria Market

No to tyle. Na koniec zdjęcie z Chaaria Market i podzielę się jeszcze Artura i moją radością że, ostatnio w weekend wyrwaliśmy się z Chaaria aby zakosztować fast-foodowego jedzonka, które i tak jest kilka klas wyżej (cenowo niestety też) od tego co można znaleźć w KFC i McDonaldzie. Porzadne kotlety, dla jarosza sojowe, dla mnie z wołowiny, frytki, jakieś byle jakie surówki, piwko... W końcu, po poszczeniu we Wspólnocie to naprawdę rozkoszna odmiana. Nie wiem co się stanie ze mną jak wrócę do Polski na "właściwą" dietę.

Czas mnie pogania i trzeba wychodzić do pracy, dlatego miłego dnia i do następnego!